Της Κλεοπάτρας Κάτση
Ο ήλιος έχει φωτίσει κάθε σημείο του νησιού και η θάλασσα μπροστά μου, είναι πιο όμορφη από ποτέ. Δεν μπορώ να σταματήσω να κοιτώ γύρω μου και καταλαβαίνω γι’ άλλη μία φορά πόσο δίκιο έχω που θεωρώ πως ομορφότερο νησί απ’ την Λευκάδα, δεν υπάρχει.
Μου λείπει το νησί μου και μία φορά τον χρόνο, δεν μου φτάνει για να το απολαύσω. Σηκώνομαι απ’ την σεζλόνγκ και αφήνω τον απολαυστικό καφέ μου στο τραπέζι. Περπατώ προς την θάλασσα και κάθομαι σ’ έναν βράχο, στην ακροθαλασσιά.
Ένας γλάρος κάθεται δίπλα μου και φαίνεται κι εκείνος μαγεμένος απ’ την ομορφιά του νησιού.
Αφαιρώ για λίγο τα μάτια μου από την παραπλανητική ομορφιά της θάλασσας και παρατηρώ τον γλάρο που στέκεται ακόμα εκεί.
– Τι τυχερός που είσαι, ναι εσύ. Πόσο θα ‘θελα να ‘χα κι εγώ τα φτερά σου, να πετούσα στα μέρη που αγαπώ, δίχως να με ενδιαφέρει καμία γνώμη κι άποψη. Έστω για τέσσερα λεπτά μόνο, κάποια μέρα που θα αισθάνομαι μόνη και χαμένη στις σκέψεις μου.
Να πετάξω όπου αγαπάω, στα μέρη που οι υποχρεώσεις μου κλειδώνονται έξω από τον νου μου και το κλειδί χάνεται δεν το ‘χει κανείς, για να ξαναεισβάλουν με το έτσι θέλω.
Γιατί με κοιτάς με μάτια απορημένα; Δεν έχεις καταλάβει τι δώρο σου χάρισε ο Θεός; Είσαι όμορφο κι ελεύθερο πλάσμα.
Φεύγεις; Βαρέθηκες κι εσύ, ίσως να με πέρασες για τρελή, δεν είναι σύνηθες φαινόμενο να μιλά ένας άνθρωπος με έναν γλάρο, αλλά κάποιες φορές αυτή η ελευθερία συγκινεί τους ανθρώπους. Αυτή ζητούν. Αυτή τους λείπει.
Εντάξει σταματάω, αντίο φίλε.
Η ζέστη είναι αφόρητη και η θάλασσα δελεαστική. Ας την εκμεταλλευτώ λοιπόν και ας ξεχάσω τα πάντα, για τέσσερα λεπτά.
tesseralepta.wordpress.com 